วิถีท่องเที่ยวอีกรูปแบบที่คนจำนวนหนึ่งให้ความสนใจก็คือ “การเดินป่า” โดยเฉพาะป่าดิบดงเถื่อนที่มีความสำคัญกับระบบนิเวศน์ อีกทั้งบรรยากาศของป่าก็มักแฝงไปด้วยเรื่องลี้ลับ ราวกับองค์ประกอบของป่าใช่เพียงต้นหมากรากไม้และสัตว์ป่าน้อยใหญ่
และหนึ่งในคนเดินป่า ชอบเที่ยวป่าเป็นชีวิตจิตใจ ย่อมรวมถึง “ธีระศักดิ์ ศิวะพิรุฬห์เทพ” ผู้หลงใหลความสวยงามของธรรมชาติ หากแต่การเดินป่าของเขากลับได้พบเรื่องราวแปลกๆ ชวนขนหัวลุก ก่อนจะกลั่นเป็นหนังสือ “เรื่องลี้ลับจากพงไพร” ไว้เป็นดุจคติเตือนใจ
เพื่อให้ท่านทั้งหลายได้รู้ว่า “ป่า” มีเจ้าที่เจ้าทางเทพาอารักษ์แฝงอยู่ในทุกมิติ
นับแต่พบปรากฏการณ์ประหลาดที่ไม่อาจอธิบายได้ หรือพบบุคคลลึกลับที่บ้างก็ดูเหมือนเป็นมิตร แต่บ้างก็แฝงความน่ากลัว ก่อนจะเฉลยคำตอบว่าบุคคลที่พบในป่านั้นเป็น “วิญญาณ” ที่ยังห่วงหาอาวรณ์ต่อบางสิ่งบางอย่าง และบ้างก็เป็นเจ้าที่เจ้าทางที่มาตรวจตราผู้รุกล้ำว่ามีเจตนาใด
แม้จะเป็นเรื่องเหนือจริง แต่...“ไม่เชื่ออย่าลบหลู่”
หนังสือเล่มนี้ จึงเป็นเรื่องสั้นกึ่งบทบันทึก ซึ่งนอกจากจะเล่าเรื่องได้อย่างมีศิลปะ ราวกับพานักอ่านไปเที่ยวป่าด้วยตนเองแล้ว ยังพกเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยเกี่ยวกับการเที่ยวป่าไว้เป็นหมายเหตุท้ายบท เผื่อเป็นประโยชน์ต่อผู้สนใจเที่ยวป่าดิบดงเถื่อนเหมือนกับตัวผู้เขียนอีกด้วย
